COMMON CHARACTERISTICS OF INDIAN DARŚANA
INDIAN DARŚANA (PHILOSOPHY)
Philosophy in India is called as darśana. It comes from the Sanskrit root word ‘drś’ that means ‘to see’,
‘to look’ or ‘to view’. The lexical
meaning can be roughly understood as vision or
intuition. Seeing or vision presupposes a seer and the seer is the inner
self/soul. Different from Western tradition, Indian darśana seek after the direct vision of
reality in its philosophical discourse.
Therefore, it is concerned with ‘the revelation of the nature of Reality'
or ‘the vision of Ultimate Truth and Reality’.
At the same time, it is not mere blind intuitive apprehension. Darśana is also an expression of human’s inherent
capacity for intellectual discrimination. It makes it
accessible to the kernel of the reality itself through a meditative thought process along with logical
pedagogy. Different from western style, Indian darśana is not restricted
to the intellectual pursuit and not confined to mere intuitive experiences, as
the western critics observe.
Therefore, Dr. S Radhakrishnan holds
the view that darśana is a thought
system acquired by the
intuitive experience and sustained
by the logical argument.
Philosophy in India is called as darśana. It comes from the Sanskrit root word ‘drś’ that means ‘to see’,
‘to look’ or ‘to view’. The lexical
meaning can be roughly understood as vision or
intuition. Seeing or vision presupposes a seer and the seer is the inner
self/soul. Different from Western tradition, Indian darśana seek after the direct vision of
reality in its philosophical discourse.
Therefore, it is concerned with ‘the revelation of the nature of Reality'
or ‘the vision of Ultimate Truth and Reality’.
At the same time, it is not mere blind intuitive apprehension. Darśana is also an expression of human’s inherent
capacity for intellectual discrimination. It makes it
accessible to the kernel of the reality itself through a meditative thought process along with logical
pedagogy. Different from western style, Indian darśana is not restricted
to the intellectual pursuit and not confined to mere intuitive experiences, as
the western critics observe.
Therefore, Dr. S Radhakrishnan holds
the view that darśana is a thought
system acquired by the
intuitive experience and sustained
by the logical argument.
CHARACTERISTICS OF INDIAN DARŚANA
Despite of the diversity in style and
presentation, Indian darśana is
characterized by common philosophical
notions. Following are the common characteristics of Indian darśana systems:
Despite of the diversity in style and
presentation, Indian darśana is
characterized by common philosophical
notions. Following are the common characteristics of Indian darśana systems:
1. Spiritual Orientation:
Indian darśana is spiritual. Right from the very beginning
Indian darśana has defended the reality
of the soul. The realization of the soul has been the common goal of all Indian philosophical
schools. It is said that in India, saints are philosophers and philosophers are
saints.
Indian darśana is spiritual. Right from the very beginning
Indian darśana has defended the reality
of the soul. The realization of the soul has been the common goal of all Indian philosophical
schools. It is said that in India, saints are philosophers and philosophers are
saints.
2. Philosophy as Practical necessity and
Closeness to life
Indian darśana considers philosophy in order to understand how life
can be best lived with foresight, far
sight and insight. It tackles the practical problems of life such as
sufferings, old age and death.
Hence, its closeness to life stands beyond the intellectual pursuits.
Indian darśana considers philosophy in order to understand how life
can be best lived with foresight, far
sight and insight. It tackles the practical problems of life such as
sufferings, old age and death.
Hence, its closeness to life stands beyond the intellectual pursuits.
3. Spiritual dissatisfaction
Indian philosophers were not content
with merely mundane pursuits or material gain. As a matter of fact, Indian darśana owes its origin to the discontent of the spirit with merely
temporal life..
Indian philosophers were not content
with merely mundane pursuits or material gain. As a matter of fact, Indian darśana owes its origin to the discontent of the spirit with merely
temporal life..
4. Ignorance is the root cause of bondage
Misery and sufferings are due to bondage of the soul. Bondage is the offspring of human ignorance. Bondage (samsāra) is commonly meant the
process of birth and rebirth and the consequent
miseries to which the individual is subject. For Indian darśana, Ignorance is not only
intellectual, but it is also spiritual and psychological.
Misery and sufferings are due to bondage of the soul. Bondage is the offspring of human ignorance. Bondage (samsāra) is commonly meant the
process of birth and rebirth and the consequent
miseries to which the individual is subject. For Indian darśana, Ignorance is not only
intellectual, but it is also spiritual and psychological.
5. Liberation is the ultimate end
Knowledge is the means of liberation. Knowledge in Indian darśana means divine transformation
of life and emancipation from worldly miseries.
Knowledge is the means of liberation. Knowledge in Indian darśana means divine transformation
of life and emancipation from worldly miseries.
6. Meditative methodology for Self-realization
All Indian philosophers set forth
certain pedagogy of meditation to get freedom from bondage and ignorance. This pedagogy demands
physical, mental and spiritual discipline. This intuitive approach is the prerequisite for
self-realization.
All Indian philosophers set forth
certain pedagogy of meditation to get freedom from bondage and ignorance. This pedagogy demands
physical, mental and spiritual discipline. This intuitive approach is the prerequisite for
self-realization.
7. Synthesis of religion and philosophy
The
most striking common feature of all Indian philosophical systems
lies in the fact that problems
of religion and those of philosophy have not been divided into water-tight compartments.
The
most striking common feature of all Indian philosophical systems
lies in the fact that problems
of religion and those of philosophy have not been divided into water-tight compartments.
8. Faith in Rta
Rta reckons physical and moral order
of the universe and its inhabitants. According to it, all including
gods, living beings,
and plants etc. move in accordance with a certain
universal physical and moral
pattern.
Rta reckons physical and moral order
of the universe and its inhabitants. According to it, all including
gods, living beings,
and plants etc. move in accordance with a certain
universal physical and moral
pattern.
9. Faith in Karma
This moral system is manifested
through the theory of Karma in the life of an individual. It is the concept of ‘as we sow, so we reap’ i.e. as we do so we get in return as a fruit
of our deeds. Liberation is nothing
but emancipation from the bondage of Karma.
This moral system is manifested
through the theory of Karma in the life of an individual. It is the concept of ‘as we sow, so we reap’ i.e. as we do so we get in return as a fruit
of our deeds. Liberation is nothing
but emancipation from the bondage of Karma.
10. Faith in Rebirth
The theory of Karma and that of
rebirth go hand-in-hand. Due to the bondage of Karma, the human soul
has to be reborn in different
bodies. Liberation frees a person
from rebirth also.
Cārvāka
School does not believe in these theories. So the common characteristics of
Indian darśana, mentioned here, do
not apply to it. All the other schools of Indian darśana, however, share these
features in varying degrees.
The theory of Karma and that of
rebirth go hand-in-hand. Due to the bondage of Karma, the human soul
has to be reborn in different
bodies. Liberation frees a person
from rebirth also.
Cārvāka
School does not believe in these theories. So the common characteristics of
Indian darśana, mentioned here, do
not apply to it. All the other schools of Indian darśana, however, share these
features in varying degrees.
SOURCES OF INDIAN
DARŚANA
Śruti in
Sanskrit means "that which is heard." Śruti includes the Vedas (Rig,
Yajur, Sāma and Atharva). Vedas are
the eternal truths that the Vedic seers, called riṣis, are said to have heard during
their deep meditations. The Vedas are not considered the works of the human mind, but an expression of what has been realized
through intuitive perception by Vedic riṣis, who had powers to see beyond
the physical phenomena. As such, Vedas
are considered of divine origin.
Smriti
means "that which is remembered." Smriti scriptures are derived from
the Vedas and are considered to be of
human origin and not of divine origin. They were written to explain and elaborate
the Vedas, making
them understandable and more meaningful to the general
people. All authoritative
writings outside the Vedas are collectively referred to as Smriti. Smriti
includes the Dharma Śāstras, Nibhandās, Purāṇas, Āgamas or Tantras, and Vedangas (UpaVedās).
Śruti in
Sanskrit means "that which is heard." Śruti includes the Vedas (Rig,
Yajur, Sāma and Atharva). Vedas are
the eternal truths that the Vedic seers, called riṣis, are said to have heard during
their deep meditations. The Vedas are not considered the works of the human mind, but an expression of what has been realized
through intuitive perception by Vedic riṣis, who had powers to see beyond
the physical phenomena. As such, Vedas
are considered of divine origin.
Smriti
means "that which is remembered." Smriti scriptures are derived from
the Vedas and are considered to be of
human origin and not of divine origin. They were written to explain and elaborate
the Vedas, making
them understandable and more meaningful to the general
people. All authoritative
writings outside the Vedas are collectively referred to as Smriti. Smriti
includes the Dharma Śāstras, Nibhandās, Purāṇas, Āgamas or Tantras, and Vedangas (UpaVedās).
OUTLINE OF INDIAN
DARŚANA
Historical development of Indian darśana has been broadly divided into five periods:
1. The Śruti
Period (2500 B.C.E. – 600 B.C.E.) - The expansion
and development of the Aryan culture
and civilization took place during this period. The literature of this period,
though it was not captured in writing
until centuries later, consists of the four Vedas (Rig Veda, Yajur Veda, Sama Veda,
and
Atharva Veda). Thus,
this period is generally known as Vedic
period.
2. The Smriti
period (600 B.C.E. – 200 C.E.) –The second period
begins with the birth of Buddha. This period is characterized by the informal presentation of philosophical doctrines through literature and narratives, such as the great epics,
the Rāmāyana and the Mahābhārata. The rise of
Buddhism and Jainism as well as the concurrent
beginnings of the orthodox schools of Hinduism
was remarkable at this time.
3. The Sūtra
Period (after 100- C.E) - During this period, the
systematic treatises of each of the various
schools were written. The doctrines were presented in the form of aphorisms or sūtras.
An aphorism is the brief and concise statement of philosophical
principles or constructs. A sūtra work consists of a collection of
aphorisms which define, enumerate and examine philosophical constructs of each school.
4. The Scholastic
Period (from the Sūtra Period to the 17th
C.E.) –The Scholastic Period initiates interpretive
commentaries (bhāṣyas), which play a
major role in philosophical literature.
5.The Contemporary Period (1800 C. E.) - The revival of education by the British
and Nationalism, however,
eventually gave rise to a revival of interest in Indian religion
and philosophy. During
the twentieth century,
on the one side Indian
philosophers were influenced by Western thought,
and on the other side Indian darśana had
a significant impact on the West. Raj Rammohun
Roy, M.K Gandhi, Vivekananda, Aurobindo, Bhattacarya, Iqbal, Tagore, and S. Radhakrishnan are few among them.
Historical development of Indian darśana has been broadly divided into five periods:
1. The Śruti
Period (2500 B.C.E. – 600 B.C.E.) - The expansion
and development of the Aryan culture
and civilization took place during this period. The literature of this period,
though it was not captured in writing
until centuries later, consists of the four Vedas (Rig Veda, Yajur Veda, Sama Veda,
and
Atharva Veda). Thus,
this period is generally known as Vedic
period.
2. The Smriti
period (600 B.C.E. – 200 C.E.) –The second period
begins with the birth of Buddha. This period is characterized by the informal presentation of philosophical doctrines through literature and narratives, such as the great epics,
the Rāmāyana and the Mahābhārata. The rise of
VEDA: THE SOURCE
OF INDIAN DARŚANA
The Vedas may be assigned latest to
2500 B.C.E. (?). It is codified and classified by the Veda Vyāsa variant as Krisna Dvaipayana. The
word Veda comes from the Sanskrit root ‘vid’
which means ‘to know’. Thus, Vedas means
the repository of knowledge. The term ‘Veda’ (Knowledge) stands for the Mantras and
the Brahmaṇas: ‘Mantra–Brahmaṇayor Veda–Namadheyam’.
നൂറ്റാണ്ടുകള്ക്കുമുന്പ് ഭാരതത്തില് ജീവിച്ചിരുന്ന ഋഷിവര്യന്മാരുടെ
ദൈവികാനുഭവങ്ങളെ ഹിന്ദുമതം ആധികാരികമായി കണക്കാക്കുന്നു. വേദങ്ങളാണ് ഹിന്ദൂമതത്തിന്റെ
മുഖ്യപ്രമാണം. തുടര്ന്ന് ഉപനിഷത്തുകളടക്കമുള്ള വൈദിക സാഹിത്യത്തെ അടിസ്ഥാനമാക്കി
ഇതിഹാസങ്ങള്, പുരാണങ്ങള്, സ്മൃതികള്, സ്തോത്രങ്ങള് എന്നീ
സാഹിത്യരൂപങ്ങളില് ഹിന്ദുമത തത്ത്വങ്ങള് ആവിഷ്കരിക്കപ്പെട്ടിട്ടുണ്ട്. ഈ ഗ്രന്ഥങ്ങളില്
വിശ്വാസങ്ങളും തത്ത്വവിചാരവും മതവും ശാസ്ത്രവും വേര്തിരിക്കാനാവാതെ കിടക്കുന്നു. സൈദ്ധാന്തികമെന്നതിനെക്കാള്
ഹിന്ദുമതം ഒരു ജീവിത ശൈലിയാണ്. മനുഷ്യാത്മാവിനെ മോക്ഷത്തിലേക്കു നയിക്കാനുള്ള അന്വേഷണത്തില്
ഋഷിവര്യന്മാര് കണ്ടെത്തിയ സാധനകളുടെ ആകെത്തുകയാണത്.
ആര്യന്മാരുടെ വരവിനു വളരെ മുമ്പ് ഭാരതത്തില് ദ്രാവിഡ സംസ്കാരം നിലനിന്നിരുന്നു.
1921-ല് സര് ജോണ് മാര്ഷല് സിന്ധിലെ ഇന്ഡസ്
മോഹന്ജദാരോയിലും പിന്നീട് പഞ്ചാബിലെ ഹാരപ്പായിലും നടത്തിയ ഭൂഗര്ഭ ഗവേഷണങ്ങള് ഇതിലേക്കു
വെളിച്ചം വീശുന്നുണ്ട്. ബി.സി. 2-)൦ സഹസ്രാബ്ദത്തില്
ഇന്ത്യയിലെത്തിയ ആര്യന്മാരുടെ മതസംസ്ക്കാരം ഭാരതത്തില് നിലനിന്നിരുന്ന ആചാരാനുഷ്ഠാനങ്ങളുമായി
ഇഴുകിച്ചേര്ന്ന് രൂപഭേദം സംഭവിച്ചു. ഇന്നു ഹിന്ദുമതത്തില് നിലനില്ക്കുന്ന ലിംഗാരാധനപോലുള്ള
ആര്യേതര ആചാരാനുഷ്ഠാനങ്ങളില്നിന്ന് ഇതു വ്യക്തമാണ്. സാധാരണ പുരുഷദേവന്മാരെ ഭജിച്ചിരുന്ന
ആര്യന്മാര് സ്ത്രീദേവതകളെ സ്വീകരിച്ചു. ദ്രാവിഡര് ആരാധിച്ചുവന്ന എലി, പാമ്പ് തുടങ്ങിയ ഇഴജന്തുക്കളും ഗരുഡന് തുടങ്ങിയ പക്ഷികളും
കാള, സിംഹം ആദിയായ മൃഗങ്ങളും ആര്യദേവന്മാരുടെ വാഹനങ്ങളായിത്തീര്ന്നു.
ഇതിന്റെ വെളിച്ചത്തില് ഹിന്ദുമതത്തിന്റെ ചില വിശ്വാസങ്ങളും അനുഷ്ഠാനങ്ങളും ആര്യന്മാരുടെ
വരവിനു മുന്പേ ബി.സി. 3500-നും 2500-നും ഇടയ്ക്ക് ഭാരതത്തില് നിലനിന്നിരുന്നവയാണെന്നു പറയാം.
ഹിന്ദുമതത്തെക്കുറിച്ച്
ഇന്നു ലഭിച്ചിരിക്കുന്ന ഏറ്റവും പൗരാണികങ്ങളായ രേഖകളാണു വേദങ്ങള്. ഇവ ഏതെങ്കിലും ഒരു
പ്രത്യേക വ്യക്തിയുടെ ചിന്താധാരയെയോ പുസ്തകങ്ങളുടെ സമാഹാരത്തെയോ അല്ല സൂചിപ്പിക്കുന്നത്.
പ്രത്യുത, നൂറ്റാണ്ടുകളായി ഋഷിവര്യന്മാര് തങ്ങളുടെ
ശിഷ്യന്മാര്ക്കു വാമൊഴിയായി പകര്ന്നുനല്കിയ ദിവ്യപ്രചോദനങ്ങളാണത്.
വേദം എന്ന പദം 'വിദ്' - “അറിയുക' എന്ന മൂലപദത്തില്നിന്നു രൂപപ്പെട്ടതാണ്. അറിവ് എന്നതാണതിനര്ത്ഥം.
ഏകവചന രൂപത്തില് ഇതു ദൈവികമായ അറിവിനെയും ബഹുവചന രൂപത്തില് നാലു വേദങ്ങളെയും (ഋഗ്, യജുസ്, സാമം, അഥര്വ്വം) സൂചിപ്പിക്കുന്നു. കാലക്രമത്തില് എഴുത്തിന്റെ ആവിര്ഭാവത്തോടുകൂടി
വേദങ്ങൾ പുസ്തക രൂപത്തിലായി.
വേദങ്ങളുടെ കാഘഘട്ടത്തെ പ്രധാനമായി നാലായി തിരിക്കാം: (1) സംഹിതകള്, (2) ബ്രാഹ്മണങ്ങള്, (3) ആരണ്യകങ്ങള്, (4) ഉപനിഷത്തുകള്. ഈ നാലു
ഘട്ടങ്ങള് വേദങ്ങ ളുടെ ക്രമാനുഗതമായ വളര്ച്ചയെ സൂചിപ്പിക്കുന്നു.
1. സംഹിതകള്
വേദകാലഘട്ടത്തിലെ ആദ്യഭാഗത്തു വരുന്ന സംഹിതകള് ദേവ സ്തുതിക്കും കര്മ്മാനുഷ്ഠാനങ്ങള്ക്കും
ഉപയോഗിച്ചിരുന്ന സൂക്തങ്ങളുടെയും മന്ത്രങ്ങളുടെയും ശേഖരങ്ങളാണ്. സംഹിതകളെ പ്രധാനമായും
നാലായി തിരിച്ചിരിക്കുന്നു.
1. ഋഗ്വേദ സംഹിത: ആര്യന്മാരുടെ ഭാരതാഗമനത്തോടൊപ്പം
അവരുടെ ഏറ്റവും വിലപിടിച്ച സമ്പത്തായ ദിവ്യപ്രചോദനങ്ങള് ഉള്ക്കൊണ്ട ഗാനങ്ങളും അവര്
കൊണ്ടുവന്നു. പുതിയ രാജ്യത്ത് ഇതര ദേവന്മാരെ ആരാധിക്കുന്ന വളരെയധികം ജനങ്ങളുമായി അവര്ക്ക്
ഇടപഴകേണ്ടിവന്നപ്പോള് ഈ ഗാനങ്ങള് ശേഖരിച്ചു വയ്ക്കേണ്ടതിന്റെ ആവശ്യം നേരിട്ടു. ഇപ്രകാരം
എഴുതപ്പെട്ട ഗാനങ്ങളുടെ സമാഹാരമാണ് ഋഗ്വേദ സംഹിത. സ്തുതിപ്പിന്റെ വേദം എന്ന പേരിലും
ഇത് അറിയപ്പെടുന്നു.
2. സാമവേദ സംഹിത: വേദങ്ങളുടെ ആദ്യഘട്ടത്തില്
യാഗം പ്രത്യേക അധികാരമുള്ള പുരോഹിതന്മാരുടെ നിയന്ത്രണത്തിലായിരുന്നില്ല. യാഗത്തിന്റെ
വിശദാംശങ്ങള് നിയമനിയന്ത്രിതമാക്കിയിരുന്നുമില്ല. എന്നാല്, പിന്നീട് സാമവേദികള് (സാമവേദക്കാരായ ബ്രാഹ്മണര്) യാഗങ്ങളുടെ
വിശദാംശങ്ങള്ക്ക് ഈന്നല് നല്കി. മതാനുഷ്ഠാനങ്ങള്ക്കുവേണ്ടി ഋഗ്വേദത്തില് (പുസ്തകങ്ങള്
8, 9) നിന്ന് അടര്ത്തിയെടുത്ത സൂക്തങ്ങളുടെ സമാഹാരമാണ്
സാമവേദ സംഹിത. യാഗങ്ങളില് ആലപിക്കുന്നതിന് അനുസൃതമായാണ് ഇവ ക്രമപ്പെടുത്തിയിരിക്കുന്നത്.
3. യജുര്വ്വേദ സംഹിത: കാല്രകമത്തില് യാഗകര്മ്മങ്ങള്
കുടുതല് സൂക്ഷ്മങ്ങളും കര്ശനങ്ങളുമായിത്തീര്ന്നപ്പോള് യാഗത്തിലെ ഓരോ അനുഷ്ഠാനവിധിയെയും
വിശദീകരിക്കുവാന് വചന സമുച്ചയം നിലവില് വന്നു. അതിനെ യജുര്വ്വേദം എന്നുവിളിക്കുന്നു. ഇതിലെ ഒട്ടുമിക്ക സൂക്തങ്ങളും
ഋഗ്വേദത്തില്നിന്നു സ്വീകരിച്ചതാണ്. യാഗാനുഷ്ഠാനങ്ങളെക്കുറിച്ചുള്ള വ്യാഖ്യാനമായതുകൊണ്ട്
ഗദ്യരൂപത്തിലാണ് ഇവ എഴുതപ്പെട്ടിരിക്കുന്നത്. യാഗങ്ങളില് പുരോഹിതരുടെ അനുഷ്ഠാനങ്ങള്
ഏവയാണെന്ന് കൃത്യമായി ഇതില് വിവരിച്ചിട്ടുണ്ട്. പഞ്ചഗതിയെ ക്രമമായി നയിക്കുന്ന യാഗങ്ങളുടെ
കൃതൃതയാണ് യജുര്വേദത്തിന്റെ ലക്ഷ്യം.
4. അഥർവ്വവേദ സംഹിത: ആദ്യകാലത്തു വേദങ്ങള്
മൂന്നേ ഉണ്ടായിരൂന്നുള്ളു. അവയെ 'ത്രയി' എന്നു വിളിച്ചിരുന്നു. പിന്നീട്, ആര്യന്മാരുടെ വരവിനു
മുന്പ് ഭാരതത്തിലുണ്ടായിരുന്ന ജനങ്ങള് ആരാധിച്ചിരുന്ന ദേവന്മാരുടെയും ഭൂതപ്രേതാദികളുടെയും
നേര്ക്ക് ആര്യന്മാര് കൈക്കൊണ്ട ഒത്തൂതീര്പ്പുമനോഭാവത്തിന്റെ ഫലമായാണ് അഥര്വ്വവേദം
രൂപപ്പെട്ടത്. അഥര്വ്വന് എന്ന ഋഷിയാണ് ഇതു രചിച്ചത് എന്നു പറയപ്പെടുന്നു. ഇതിന്റെ
ആദ്യത്തെ പേരായ അഥര്വ്യാംഗീരസ് എന്നത് അഥര്വ്വന്, ആംഗീരസന് എന്നീ പുരോഹിത
കുടുംബങ്ങളുടെ പേരുകളില് നിന്നാണ് ഉരൂത്തിരിഞ്ഞിട്ടുള്ളത്. അഥര്വ്വ വേദത്തില്
20 കാണ്ഡങ്ങളും 730 സൂ കതങ്ങളും 5987 മന്ത്രങ്ങളും ഉള്ച്ചേര്ന്നിരിക്കുന്നു.
ഋഗ്വേദത്തിൽനിന്നു വിഭിന്നമായ ഒരു ദര്ശനമാണ് അഥര്വ്വവേദത്തില് ഉള്ളത്. യജ്ഞകര്മ്മങ്ങളോടു
ഗുഹ്യമായ ആചാരങ്ങള് കെട്ടുപിണഞ്ഞു കിടക്കുന്ന മന്ത്രവിധിയാണിവിടെ കാണുന്നത്. മന്ത്രവിധിയിലൂടെയും
മന്ത്രോച്ചാരണത്തിലൂടെയും ശ്രതൂക്കളെ നശിപ്പിക്കാനും ഉദ്ദിഷ്ടകാര്യങ്ങള് നേടിയെടുക്കാനും
ചയ്യൂന്ന പല ഉപായങ്ങളും ഇതില് വിവരിക്കപ്പെട്ടിട്ടുണ്ട്. ഭൂതപ്രേതനിവാരണ കര്മ്മങ്ങള്, വശീകരണം, ആഭിചാരം, പ്രത്യാഭിചാരം, സപത്നീസംഹാരം തുടങ്ങിയ
ക്ഷുദ്രക്രിയകളും വിവാഹവിധി, വൈദ്യവിദ്യ ആദിയായ
കാര്യങ്ങളും ഇതില് പ്രതിപാദിച്ചിരിക്കുന്നതിനാല് സാധാരണ ജനങ്ങളുടെ ഇടയില് ഇവയ്ക്കു
സ്വാധീനമുണ്ടായിരുന്നു.
1.2 ബ്രാഹ്മണങ്ങള്
വളരെയധികം സങ്കീര്ണ്ണമായിത്തീര്ന്ന യജ്ഞ്രക്രിയകളുടെ പരികർമ്മ
രീതികളെക്കുറിച്ചു പുരോഹിതന്മാര്ക്കു വേണ്ട്രത നിര്ദ്ദേശം നല്കുന്നതിനായി രൂപികരിച്ച
വേദങ്ങളുടെ രണ്ടാം ഭാഗത്തെ ബ്രാഹ്മണങ്ങൾ എന്നു വിളിക്കുന്നു. മതപരമായ അനുഷ്ഠാനങ്ങളില്
മുഖ്യമായ ചില മാറ്റങ്ങള് ഈ കാലഘട്ടത്തില് കാണുവാന് സാധിക്കും. യജ്ഞാനുഷ്ഠാനത്തില്
നിഷ്ക്കര്ഷ, വര്ണ്ണാശ്രമധര്മ്മങ്ങളുടെ
വ്യവസ്ഥ, വേദം നിത്യമാണെന്ന വിശ്വാസം, പുരോഹിതനു സര്വ്വോന്നതമായ സ്ഥാനം നല്കല് എന്നിവയെല്ലാം ഈ ഘട്ടത്തിന്റെ
പ്രത്യേകതകളാണ്. ബ്രാഹ്മണങ്ങളില് ആത്മീയതയേക്കാളുപരി അനൂഷ്ഠാന്ക്രമങ്ങള്ക്കാണ്
ഈ കാലഘട്ടം ഈന്നല് നല്കിയത്. കാലാവസ്ഥാപരവും രാഷ്ട്രീയവുമായ കാരണങ്ങളായിരിക്കാം
ഈ മാറ്റത്തിനടിസ്ഥാനം. ഇന്ഡോ ആര്യന്മാരുടെ ഗംഗാതടത്തിലെ അധിനിവേശം അവരെ പല ചെറുഗണങ്ങളാക്കി.
കാലക്രമേണ അവര് പരസ്പരം യുദ്ധത്തില് ഏര്പ്പെട്ടു. ആര്യന്മാരല്ലാതിരുന്ന ദ്രാവിഡരുമായും
അവര്ക്കു യുദ്ധം ചെയ്യേണ്ടിവന്നു. ഇപ്രകാരം ചെറിയ സമൂഹ ങ്ങളായി ആരൃന്മാര് വേർതിരിക്കപ്പെട്ടപ്പോള്
ഓരോ സമൂഹവും തങ്ങളുടെ തനിമ നിലനിര്ത്തുന്നതിന് തനതായ അനുഷ്ഠാന ക്രമങ്ങള്ക്കു രൂപം
നല്കിയതിനാല് മതാനുഷ്ഠാനങ്ങള്ക്കു പ്രസക്തിയേറിയതായിരിക്കാം.
1.3. ആരണ്യകങ്ങള്
ബ്രാഹ്മണത്തിന്റെ പുകമറയ്ക്കുള്ളില്
നിന്ന് സതൃപ്രകാശത്തിലേക്കുള്ള ഒരു ചെറിയ - വളരെ ചെറിയ കടാക്ഷമാണ് ആരണൃകങ്ങളെ വേര്തിരിച്ചു
നിര്ത്തുന്ന സ്വഭാവം. യജ്ഞകര്മ്മങ്ങളുടെ ബാഹ്യാനുഷ്ഠാനങ്ങളെക്കാള് ഉപാസനയ്ക്കാണ്
ഇവ പ്രാധാന്യം കൊടുത്തിരിക്കുന്നത്. ചിന്താരീതിയിലും ശൈലിയിലും ഇവ യാന്ത്രികമായ അനുഷ്ഠാനങ്ങളില്നിന്ന്
പ്രതീകാത്മകമായ ധ്യാനരീതിയിലേക്കുള്ള മാറ്റത്തെ സൂപിപ്പിക്കൂന്നു. ചാതുര്വര്ണ്യത്തെക്കുറിച്ചുള്ള
വ്യവസ്ഥ സ്ഥിരപ്രതിഷ്ഠ നേടിയപ്പോള് വാനപ്രസ്ഥാശ്രമത്തിലുള്ളവര്ക്ക്
അരണ്യത്തില് വച്ചു ധ്യാനിക്കാനുള്ള ഭാഗമായി ആരണ്യകങ്ങള് കരുതപ്പെട്ടു, അവരുടെ ചിന്താരീതികളും ആത്മീയാനുഭവങ്ങളുമാണ് ആരണ്യകങ്ങള് എന്ന
പേരില് അറിയപ്പെടുന്നത്.
1.4. ഉപനിഷത്തുകള്
“ഉപനിഷത്” എന്ന പദം ഉരുത്തിരിയുന്നത് രണ്ടു വൃത്യസ്ത മൂല രൂപങ്ങളില്നിന്നാണ്:
“ഉപ” - അടുത്ത്, 'നിഷത്” - ഭക്തിപൂര്വ്വം
ഇരിക്കുക. പരമോന്നതമായ യാഥാര്ത്ഥ്യത്തെക്കുറിച്ചു ധ്യാനിക്കുവാന് തന്റെ യടുക്കല്
ഭക്തിപൂര്വ്വം ഇരിക്കുന്ന ശിഷ്യന്മാര്ക്ക് ഗുരു കൊടുക്കുന്ന ഉപദേശങ്ങളാണ് ഉപനിഷത്തുകളിലെ
വിഷയം. വേദങ്ങളുടെ അവസാന ഭാഗങ്ങളാണ് ഉപനിഷത്തുകള്. ആശ്രമ ധര്മ്മത്തിന്റെ അവസാന ഘട്ടമായ
സന്ന്യാസം സ്വീകരിച്ചവര്ക്കായി ഉദ്ദേശിക്കപ്പെട്ടിരിക്കുന്നതുകൊണ്ടും വേദ സംസ്കാരത്തിന്റെ
കാതല്രൂപം ഇതില് കാണുന്നതുകൊണ്ടും ഉപനിഷത്തുക്കളെ വേദാന്തം എന്നുവിളിക്കാം. ഉപനിഷത്ത്
ഒരേസമയം വേദചിന്താസാരാംശത്തിന്റെ പുന:പ്രകാശനവും ബ്രാഹ്മണ സംസ്കാരത്തോടുള്ള പ്രതിഷേധവും, രണ്ടിലും ഉള്ക്കൊള്ളാത്ത ഒരു നവദര്ശനത്തിന്റെ പ്രഫുല്ലനവുമത്രേ.
ഉപനിഷത്തില് പ്രതിപാദിക്കുന്നതിലേറെ ഉന്നതവും ശ്രേഷ്ഠവുമായ തത്ത്വം വേദത്തിലെങ്ങുമില്ലെന്ന്
പറയപ്പെടുന്നു. കാലക്രമത്തില് വേദദര്ശനത്തിന് ജനങ്ങളുടെ ഇടയില് ഭ്രംശം സംഭവിച്ചപ്പോള്
അതിന്റെ ഉദ്ധാരണം ഉപനിഷത്തുകളുടെ കര്ത്തവ്യമായിത്തീര്ന്നു. ഭാരതീയ ജീവിതത്തില് വേരുറച്ചിരുന്ന
യജ്ഞപ്രസ്ഥാനത്തിനെതിരേയുള്ള വിമര്ശനം ഉപനിഷത്തുകളില് കാണാം (ഛാന്ദോഗ്യം 4.15.5; 5.10.3).
യഥാര്ത്ഥ സത്തയെക്കുറിച്ചാണ് ഉപനിഷത്തുകളില് മുഖ്യമായും ചര്ച്ചചെയ്യുന്നത്.
ആത്യന്തിക സത്യം കണ്ടുപിടിക്കാനുള്ള തീവ്രമായ അന്വേഷണമാണ് ഇവയില് നാം കാണുന്നത്.
അസതോമാ സദ്ഗമയാ (അസത്യത്തില്നിന്ന് എന്നെ സത്യത്തിലേക്കു നയിച്ചാലും) എന്നത് ഉപനിഷത്ചിന്തകരുടെ
ഹൃദയത്തില്നിന്നുയര്ന്ന ആത്മാര്ത്ഥമായ പ്രാര്ത്ഥനയാണ്. ജിജ്ഞാസുക്കളായ സാധകര്ക്ക്
യഥാര്ത്ഥ സത്യത്തെ കണ്ടെത്തി ശാന്തിയും സ്വാതന്ത്ര്യവും നല്കുകയാണ് ഇവയുടെ ലക്ഷ്യം.
മുക്തികോപനിഷത്തില് ഉപനിഷത്തുക്കളുടെ എണ്ണം 109 ആയി രേഖപ്പെടുത്തിയിരിക്കുന്നു.
ആചാര്യന്മാര് വ്യാഖ്യാനിച്ചിട്ടുള്ള പതിമൂന്ന് ഉപനിഷത്തുകളാണ്
ഏറ്റവും പ്രാമാണികങ്ങളും പുരാതനങ്ങളുമായി അംഗീകരിക്കപ്പെട്ടിട്ടുള്ളത്. ബൃഹദാരണ്യകം, ഛാന്ദോഗ്യം, തൈത്തരീയം, ഐതരേയം, കൗഷീതകി, കേനം, കഠം, ഈശാവാസ്യം, മുണ്ഡകം, പ്രശ്നം, മാണ്ഡൂക്യം, ശ്വേതാശ്വതരം, മൈത്രി എന്നിവയാണ്
പ്രധാനപ്പെട്ട ഉപനിഷത്തുകള്. ഭാരതത്തില് പിന്നീടുണ്ടായ
ഒട്ടേറെ തത്ത്വശാസ്ത്രങ്ങളും മതങ്ങളും ഉപനിഷത്തുകളെ ആശ്രയിച്ചാണു നിലകൊള്ളുന്നത്.
ഹിന്ദുമതത്തിന്റെ പൂര്ണ്ണത ഉപനിഷത്തുകളില് കാണാവുന്നതാണ്. ശങ്കരന്, രാമാനുജന്, മാധവ തുടങ്ങിയ ആചാര്യന്മാര്
എല്ലാവരുംതന്നെ പ്രധാന ഉപനിഷത്തുകളെ വ്യാഖ്യാനിച്ചിട്ടുണ്ട്. സംഹിതകാലഘട്ടം കവികള്ക്കും
ബ്രാഹ്മണകാലഘഘട്ടം പുരോഹിതന്മാര്ക്കുമാണ് പ്രാധാന്യം കൊടുക്കുന്നതെങ്കിൽ ഉപനിഷത്കാലഘട്ടം
തത്ത്വചിന്തകന്മാരുടെ കാലഘട്ടമായാണ് അറിയപ്പെടുന്നത്. ആദിമ ഉപനിഷത്തുകളുടെ കാലം ബി.സി.
1000 മുതല് ബി. സി. 300 വരെയാണെന്നു കണക്കാക്കപ്പെടുന്നു. ശങ്കരഭാഷ്യമുള്ള പുതിയ ഉപനിഷത്തുകള്
ബുദ്ധനുശേഷം രചിക്കപ്പെട്ടതാണ്. അവയുടെ കാലം ബി. സി. 400-ലോ 300-ലോ ആണ്.
വ്യത്യസ്തമായ സ്ഥലകാല സാഹചര്യങ്ങളില് വളര്ന്നുവന്നതിനാല്, ഉപനിഷത്തുകളില് ചര്ച്ചചെയ്യപ്പെടുന്ന പ്രശ്നങ്ങളിലും അവയ്ക്കുള്ള
പ്രതിവിധികളിലും ഏകതാനത ഉണ്ടായിരുന്നില്ല. അതുകൊണ്ട് ഉപനിഷത്തുകളുടെ ക്രോഡീകരണം ആവശ്യമായിവന്നു.
ഈ ക്രോഡീകരണം സാധ്യമായത് ബാദരായണന്റെ ബ്രഹ്മസൂത്രത്തിലൂടെയാണ്.
ഈശ്വരദർശനം ഉപനിഷത്തുകളില്: ഉപനിഷത്തുകള് മുഖ്യമായും
ചര്ച്ച ചെയുന്നത് യഥാര്ത്ഥ സത്തയെക്കുറിച്ചാണ്. സംഹിതകളുടെ കാലഘട്ടത്തില് മനുഷ്യന്
ദാനങ്ങളും സ്തോത്രങ്ങളും വഴി ദേവന്മാരെ തൃപ്തി പ്പെടുത്താന് ശ്രമിച്ചിരുന്നു. ബ്രാഹ്മണങ്ങളില്
യജ്ഞാനുഷ്ഠാനങ്ങളാണ് ദേവന്മാരെപ്പോലും നിയന്ത്രിച്ചിരുന്നത്. എന്നാല്, മതാത്മക സത്യത്തിനുവേണ്ടിയുള്ള നിലയ്ക്കാത്ത ആഗ്രഹം ഉപനിഷത്തുകളിലെ
മനുഷ്യനെ ഏറ്റവും ആത്യന്തികമായ ഉറവിടത്തിലേക്കു നയിച്ചു. ആ ഉറവിടത്തിന് അവര് “ബ്രഹ്മം”
എന്ന നപുംസക നാമം നല്കി. യജ്ഞങ്ങളുടെ ധൂമപടലങ്ങളില് പ്രത്യക്ഷപ്പെട്ട ചെറിയ ദേവതകള്
ഉപനിഷത്തിന്റെ സത്യപ്രഭയില് മിഥ്യകളായി മാറി. ഈ പ്രപഞ്ചത്തിന്റെതന്നെ ആത്യന്തിക ഉറവിടമാണ്
ബ്രഹ്മം. സകല ഭൂതങ്ങളും യാതൊന്നില്നിന്ന് ഉത്ഭവിച്ചുവോ,
ഉത്ഭവിച്ചശേഷം യാതൊന്നില് ജീവിക്കുന്നുവോ, നശിക്കുമ്പോള് യാതൊന്നിലേക്കു
തിരികെ ചേരുന്നുവോ അതാണു ബ്രഹ്മം (തൈത്തി. 3.1; ഛാന്ദോഗ്യം 3.14.1). ബാഹ്യപ്രപഞ്ചത്തിന്റെ മൂലതത്ത്വവും ആദികാരണവുമാണിത്.
ബഹുദൈവ വിശ്വാസത്തില്നിന്ന് ഏകദൈവ വിശ്വാസത്തിലേക്കുളള പരിണാമം പ്രതീകാത്മകമായി
ബൃഹാദാരണ്യകോപനിഷത്തില് വിവരിച്ചിട്ടുണ്ട്. ശാകല്യന് യാജ്ഞവല്ക്യനോടു ചോദിക്കുന്നു, യഥാര്ത്ഥത്തില് എത്ര ദൈവങ്ങളുണ്ട്. യാജ്ഞവല്ക്യന് ഉത്തരം
പറഞ്ഞു 3003. വീണ്ടും ചോദിച്ചപ്പോള്
ആദ്യം 33 ഉം പിന്നീട് 6 ഉം പിന്നീട് 3 ഉം ഒന്നരയും അവസാനം ഒന്നുമായി (ബൃഹ. 3.9). ആ ഏക ദൈവത്തെയാണ് ബ്രഹ്മം എന്നുപറയുന്നത്. ഈ പരിണാമത്തില്
പുരാണ ദേവന്മാര് പരമോന്നത ബ്രഹ്മം സൃഷ്ടിച്ച ദിവ്യ ജീവികളായി തുടര്ന്നു. ഇവര് ബ്രഹ്മത്തെ
ആശ്രയിച്ചാണു ജീവിച്ചിരുന്നത് (കേന. 3.4).
ഉപനിഷത്തുകളില് ബ്രഹ്മത്തെക്കുറിച്ചു രണ്ടു കാഴ്ചപ്പാടുകള് ഉണ്ട് - സത്പ്രപഞ്ചനും
നിഷ്പ്രപഞ്ചനും (cosmic and acosmic). സത് പ്രപഞ്ച യാഥാര്ത്ഥ്യമായ
ബ്രഹ്മത്തെ “തജ്ജലാന്' എന്നു വിളിക്കുന്നു
(ഛാന്ദോഗ്യം 3.14). ഇതനുസരിച്ച് ബ്രഹ്മം
എല്ലാം ഉള്ക്കൊള്ളുന്നു; എല്ലാ ഗുണങ്ങളും നിറഞ്ഞതാണ്.
എല്ലാറ്റിന്റെയും ഉറവിടവും സംരക്ഷകനും എല്ലാറ്റിനെയും നശിപ്പിക്കുന്നവനും ബ്രഹ്മം തന്നെയാണ്.
എല്ലാം അവയില്നിന്നു ജനിക്കുന്നു; അവയില് ജീവിക്കുന്നു; അവയിലേക്കു മടങ്ങുന്നു. മാണ്ഡൂക്യോപനിഷത്ത് അനുസരിച്ച് ബ്രഹ്മം
എല്ലാറ്റിന്റെയും കര്ത്താവാണ്, എല്ലാറ്റിനെയുംകുറിച്ച്
അറിവുള്ളവനാണ്, എല്ലാറ്റിന്റെയും നിയന്താവാണ്, അടിസ്ഥാനമാണ്, അന്തിമസ്ഥാനവുമാണ്.
അഗ്നിയില്നിന്ന് അഗ്നിസ്ഫുലിംഗം ഉണ്ടാകുന്നതുപോലെയും മണ്ണില്നിന്നു മണ്പാത്രം ഉണ്ടാകുന്നതുപോലെയും
സ്വര്ണ്ണത്തില്നിന്നു സ്വര്ണ്ണാഭരണം ഉണ്ടാകുന്നതുപോലെയും ചിലന്തിയില്നിന്നു ചിലന്തിവല
രൂപപ്പെടുന്നതുപോലെയും... സൃഷ്ടി മുഴുവന് ബ്രഹ്മത്തില്നിന്നു വരുന്നു. ബ്രഹ്മം പ്രകൃതിയുടെ
മാത്രം ആത്മാവല്ല, എല്ലാ ആത്മാക്കളുടെയും
ആ ത്മാവുകൂടിയാണ്. ബ്രഹ്മത്തിന്റെ സാധകരൂപത്തിലുള്ള നിര്വ്വചനമാണു സച്ചിദാനന്ദന്.
ഇതു ബ്രഹ്മത്തിന്റെ ഗുണമല്ല രൂപമാണ് (തൈത്തി 2.1; 3:6).
രണ്ടാമത്തെ കാഴ്ചപ്പാടനുസരിച്ച് ബ്രഹ്മം അടിസ്ഥാന ബോധമാണ്
(fundamental consciousness). ബ്രഹ്മം അതീന്ദ്രീയ
സത്തയാണ്. നിര്ഗുണമാണ്, നിര്വിശേഷമാണ്, നിഷ്പ്രപഞ്ചമാണ്, അളവിനതീതമാണ്, അനിര്വ്വചനീയമാണ്. ബ്രഹ്മം നിര്ഗ്ഗുണമാണ്, കാരണം, ഗുണ ലക്ഷണങ്ങളുള്ള
യാതൊന്നും അനന്തമാവുകയില്ല. നേതി, നേതി. (ഇതല്ല, ഇതല്ല) എന്നാണ് ഉപനിഷത്തുകള് ബ്രഹ്മത്തെക്കുറിച്ചു പറയുന്നത്
(ബൃഹ. 2.3.6.). ഇതാണെന്നു പറഞ്ഞാല്
അതല്ല എന്നുവരും. അതാണെന്നു പറഞ്ഞാല് ഇതല്ല എന്നുവരും. 'ബ്രഹ്മം സ്ഥൂലമോ സൂക്ഷ്മമോ
അല്ല....... ഹ്രസ്വമോ ദീര്ഘമോ അല്ല... അതിന് അകമോ പുറമോ ഉല്ല. അത് എന്തെങ്കിലും
ഭുജിക്കുകയോ എന്തെങ്കിലും അതിനെ ഭുജിക്കുകയോ ചെയ്യുന്നില്ല. അതു ദൃഷ്ടമല്ല, ദ്രഷ്ടാവാണ്. അതിനെ ഒന്നും കേള്ക്കുന്നില്ല എന്നാല്, അത് എല്ലാം കേള്ക്കും. അതു വിജ്ഞാനമല്ല വിജ്ഞാതാവാണ്. ഇതല്ലാതെ
ദ്രഷ്ടാവാരുമില്ല, ഇതല്ലാതെ ശ്രോതാവാരുമില്ല...
ഇതല്ലാതെ ജ്ഞാതാവാരുമില്ല (ബൃഹ 3.8.8.11).
ബ്രഹ്മം ശബ്ദം ഇല്ലാത്തതും സ്പര്ശമില്ലാത്തതും രൂപമില്ലാത്തതും ആദിയില്ലാത്തതും
അന്ത്യമില്ലാത്തതുമാണ് (കഠോ. 3.15). ഈ അവസ്ഥയാണ് കേവലവും
നിര്ഗുണവും നിഷ്പ്രപഞ്ചവുമായ ബ്രഹ്മം.
MAIN CHARACTERISTICS OF VEDA
Anādi- Eternal; withoutbeginning
Apouruṣeya- no humanauthorship
Ādikāraṇa- Root of all creation
FOUR VEDAS
There are four Vedas.
Ṛig Veda, Sāma Veda, Yajur Veda and Atharva veda. The Rṣis of
the Vedas are not the authors,
but only the ‘Seers’ of Mantras ‘rṣayo mantra draṣtara. Veda is the collection of Mantra and Brahmana. ‘Mantra’ means a hymn addressed to some God or Goddess.
Badarayana, who was also known as
Krishna Dvaipayana. (Krishna Dvaipayana came to be known as Veda Vyāsa) codified Vedas. The Vedas are four in
number, Rig, Yajur, Sama and Atharva.
Of them all the Rig Veda is the chief. The first three agree not only in their
name, form, and language, but in
their contents also. Hence, sometimes Atharva
is omitted and the Veda is called
as ‘Trāyi’ (Three).
o
Ṛig Veda is
the oldest and most important or the chief. Ṛg means verses and veda means wisdom. Hence it means wisdom expressed in verse.
It contains hymns in praise of all devatās. Here, all natural powers got
personified in the form of gods.
o
Sāma Veda is a purely liturgical
collection. Sāman means tunes or melody. The mantras of
Ṛg Veda are set to music in melodious
hymns in Sāma Veda.
o
Yajur Veda also
serves a liturgical purpose. It means worship. The chief purpose of Yajur Veda is
to render practical shape for Ṛg Vedic mantras in the form of worship.
o
Atharva Veda for
a long time was without the prestige of a Veda. Atharva represents priests who offer
and compose prayers. It is a
historical collection of independent contents.
DIVISION IN FOUR VEDAS
Each Veda has divided
into four: Saṁhitās,
Brāhmaṇas, Āraṇyakas, and Upaniṣads.
Saṁhitās means that which has been
collected and arranged. It brings out the purport of a Veda in the shape of mantras, or hymns,
systematically arranged. Mantras or
Hymnology addressed to the various gods and goddesses like, Agni, Varuna,
Indra and so on.
Brāhmaṇas are written in prose. They are
the elaboration of the complicated ritualism of the Vedas. The rules and
regulations laid down for the performance of the rites and the sacrifices are dealt in the Brāhmaṇas.
Āraṇyakas are named as that because
they were composed in the
calmness of the forests. Āraṇyakas
literally means the literature of the hermits and for the hermits. This part of
the Vedic literature marks the
shifting of the emphasis from the ritualistic to the philosophical thought. It has a
mystic interpretation of the Vedic
sacrifices.
Upaniṣads are the concluding portions of the vedās.
These are intensely philosophical and
spiritual. The word ‘Upaniṣads is derived from the root ‘upa’ which means ‘near’, ‘ṣad’ which means ‘to sit’ and ‘ni’ means
‘devotedly or down’. The word, therefore, means that ‘sitting down of the discipline near his teacher in a
devoted manner to receive instruction about the highest Reality which loosens
all doubts and destroys all ignorance of the
disciple.’ There are 108 Upanishads but ten are available and important on which Sankarācarya has written commentaries: Isa, Kena, Katha, Prashna,
Mundaka, Māndukya, Taittiriya,Aitareya, Chāndogya and Brihadāranyaka. Upaniṣads are also known as ‘Vedānta’ or ‘the end of the Veda’ because
(i) they are literally the concluding portion, the end, of the Vedas,
(ii) they are the essence, the cream,
and the height, of the Vedic philosophy.
❖
The Mantras and
the Brahmanas are called
the Karma–Kanda or the portion dealing with the sacrificial actions
and the Aranyakas and
the Upanishads are called
as Jnana–Kanda or the portion dealing with
knowledge.
❖
Four stages of life (Ashramas) are related to the study and practice
of these four parts of
Veda. Brahmacarya-Samhita, Grahastha-Brahmana, Vanaprastha-Aranyaka, and Sannyasa-Upanishad.
MAJOR CONCEPTS
IN VEDA
Ṛta: The term ‘Ṛta’ literally means ‘the course of things’. At first, it indicated the physical regularity of the sun, the moon, the
alterations of the day and night. Eventually, the meaning of the Ṛta assumed
a change. The cosmic order became the moral
order which even the gods could not transgress. Thus sometimes ‘Ṛta’ and ‘Satya’ are treated as one. ‘
Ṛṇa: ‘Ṛṇa means indebtedness. Man owes indebtedness to Gods, seers, forefathers and so on. According
to the Vedas there are three kinds of indebtedness (Ṛṇatraya)—indebtedness
towards the Gods (DevaṚṇa), indebtedness towards the seers (ṚisiṚṇa), and indebtedness towards
the forefathers (PitriṚṇa). There are other Ṛṇa also which are related
to tri-Ṛṇa as directly such as Bhuth
Ṛṇa (indebtedness towards the nature), Athithi Ṛṇa (indebtedness towards the
guests) and Manushya Ṛṇa (indebtedness
towards the fellow beings).
PURUṢĀRTHAS
Puruṣārthas recognized by Hindu tradition are
:- (1) Artha — the material well
being of man obtained through the
attainment of wealth and worldly prosperity. (2) Kāma — the attainment of pleasures related to the emotional and sensuous aspect of man's being. (3) Dharma — realization of the system of moral norms
grounded in the essence of human nature. (4) Mokṣa attainment of the transcendental state of spiritual liberation. It
is redemption not only from all sufferings but also from the limitations of space
and time.
PURUṢASŪKTA
The
Puruṣa Sūkta is a most commonly used Vedic Sanskrit
hymn. It is recited in almost all Vedic rituals and ceremonies. In this Sūkta, one finds that the gods are the
agents of creation, while the material
out of which the world is made, is the body of great Puruṣa. From His face (or the mouth)
came the brāhmaṇās. From His two arms
came the rajanya (the kṣatriyās).
From His two thighs came the vaiṣyās. From His two feet came the shūdrās.
PRAJĀPATI
The word Prajāpati denotes "Lord
of Offspring" or "Lord of Creatures”. Within the Rg-Veda many Hindu
deities are identified as are the origins of their creations. Among these
deities, there is mention of a
supreme creator god known as Prajāpati. Prajāpati is identified as the first
god, and creator of all other gods and beings.
Prajāpati is introduced in the tenth book of the Rg-Veda.
UPANISAD
Prasthānatrayī,
literally, three pillars, refers to
the three canonical texts of Hindu philosophy, especially of the Vedānta schools. They are:
1. The
Upaniṣads, known as
Upadesha
prasthāna (injunctive texts), or the
Śruti
prasthāna (end portion of Veda). They are the collection of
intuitive experiences of sages
2. The
Brahma Sūtras,
known as Nyāya prasthāna or Yukti prasthāna (logical text or axiom of logic). It is the logical and
philosophical aspect of Upaniṣadic teachings.
3. The
Bhagavad Gītā, known as
Sādhana
prasthāna (practical text),
and the Smriti prasthāna (the starting point or axiom of remembered tradition). It is a part of the Mahabhārata . It
is the practical aspect of Upaniṣadic teachings.
The central problem of the Upaniṣad
is an investigation into the fundamental nature
of Reality. Hence, it is called
teachings of brahmavidya (the
knowledge about Brahman). It caters the long-standing
philosophical problem about change and permanence or the appearance and things
in itself. Upaniṣad resolves it by introducing the concept of Brahman and
Atman. According to Upanisad, the objective aspect of reality
is Brahman and subjective aspect of Reality is
Atman.
IDENTITY BETWEEN ĀTMAN AND BRAHMAN
The same reality is called from the
subjective side as ‘Ātman’, and from
the objective side as ‘Brahman’. Brahman is the ultimate source
of the outer universe and Ātman is
the inner self of human being. They are the psychical and the cosmic aspects
of the same Absolute Reality. Hence,
they are identical. Brahman is Ātman. Māndukya Upaniṣad squarely declares that an individual aspect (Ātman) of reality has a concurrent universal aspect (Brahman). The subject and object remains
different in gross
level. When it gets subtler
to subtler the distinction between subject and object is thinned narrowly
and dissolved completely in its pristine
nature (Tūriya=Brahman). Then the
object and the subject are one. The Seer, seen and the seeing are one and identical. It is the state of the absolute
suspension of knower-known-knowledge distinction.
Subject
(Ātman)
Object
(Brahman)
1. The bodily self (Viśva).
1. The Gross Cosmos
(Virāt).
2. The vital self-mental state (Taijasa).
2. The Cosmic Mind (Hiraṇyagarbha).
3. The intellectual self -
self-consciousness state
(Prajñā).
3. The Causal state of Consciousness (Iśvara).
The Intuitive Self (Tūriya)
Ānanda (Brahman).
1.
Viśva state of Ātman identifies with physical body. In this state, the self
perceives the universal aspect of Brahman as the physical
world (Virāt) or object.
2.
When the Ātman is identified with
the mental and vital self of man (manas and
prāṇa), Brahman is seen as Hiraṇyagarbha
or the cosmic mind. Our individual mind conceives this cosmic mind as an object.
3. Prajñā state of
Ātman identifies with the self–consciousness.
Correspondingly, Brahman is viewed as the self–conscious Iśvara. Here, the
distinction between subject and object is narrowed
and identity is shined forth.
4.
Tūriya
is the transcendental consciousness. It is identical with
pure Ātman. Here, there is neither
individual aspect nor universal aspect. The highest Brahman which is Ānanda is
just Ātman, as realized in the fourth
or the Tūriya state. It is the state
of absolute identity of the subject
and object, and revokes the distinction.
MAHĀVĀKYA
Mahāvākya are Upaniṣadic aphorism which
acclaims the identity between the Brahman and the Ātman. There are four
important Mahāvākya in the Upaniṣad.
These are –
✵ Prajñānam Brahman :-‘Brahman is Knowledge’ or ‘Brahman is intelligence’. (Aitareya Upaniṣad 3.1.3 in Rg Veda).
✵ Ayam Ātma Brahman:-‘This Self is Brahman’. (Mandukya Upaniṣad
1.2 in Atharva Veda).
✵ Tat Tvam Asi :- The Mahāvākya
is translated as ‘Thou Art That’ or ‘You are That’.
(Chandogya Upaniṣad
6.8.7 in Sama veda). The conversation between
the great sage Uddalaka
and his son Svetaketu about the reality leads to this Mahāvākya as the final and supreme
knowledge.
✵ Aham Brahmāsmi:-‘I am Brahman’.
(Brhadarānyak Upaniṣad
1.4.10 in Yajur Veda).
Common Nature of Mahāvākya
Ultimate and essential identity
or oneness of individual soul or Ātman with universal
soul, Brahman and which is of nature of
Pure Consciousness or intelligence.
LIBERATION (MOKṢA)
Bondage is due to ignorance (Avidya). Ignorance is about true nature
of the Self (Ātman). It is because of wrong identification of Ātman to gross body, mind and intellect.
Mokṣa is realization of one’s true nature as Ātma as Brahman. It is the discovery of
the Truth that always has been. It is
not merging. It is not claimed that Ātman
becomes Brahman. It is a point of
realization and recognition. Mokṣa literally means release or
liberation from all kinds of bondage or absolute freedom, which is the goal of spiritual endeavour. It suspends
the cycle of birth and death. It is freedom
from the fetters of all desires and attachment. Such a state can be achieved in
this life time and is called Jivanmukti
(liberation while living). Jivanmukta
has gained liberation with the body
or while living. After the exhaustion of Prarabda
Karma a soul leave body and enter into Videhamukti which is "liberation without
body" or "liberation attained by a person
after death".
Subject
(Ātman)
Object
(Brahman)
1. The bodily self (Viśva).
1. The Gross Cosmos
(Virāt).
2. The vital self-mental state (Taijasa).
2. The Cosmic Mind (Hiraṇyagarbha).
3. The intellectual self -
self-consciousness state
(Prajñā).
3. The Causal state of Consciousness (Iśvara).
The Intuitive Self (Tūriya)
Ānanda (Brahman).
KARMA: THE PROBLEM
OF DEATH, REBIRTH
AND LIBERATION
Birth, rebirth, suffering, and
liberation are related to the doctrine of karma. The word ‘Karma’ is derived from the Sanskrit ‘Kri’, ‘to do’; all action is Karma. The action which we perform is ‘Karma’, the fruit which we get is
‘Karmaphal’. But karmic relation
is not eternal because
it has an end at the point of
liberation. Karma adheres the dictum of ‘as we sow, so we reap’ i.e. as we do so we get in return as a fruit of our
deeds. The law of Karma is so strict that not even a single deed of us goes unrewarded, whether it is
good or bad. It produces results in two ways; as in the shape of happiness
and sorrow and as
the impressions (samskāra) on our
minds. Karma is classified into
three; Sañcita, Prārabdha,and Āgāma.
CLASSIFICATION OF KARMA
There are three kinds of Karma; Sañcita, Prārabdha, Āgāma.
Sañcita Karma: It is the accumulated Karma or stored karma which remains in potential
states. The fruits of these karmas are attained lately. Karmas get exhausted
only after they bear fruits. It may
not be possible to get completely the fruit of this karma in the present birth itself
and hence, they come
into effect in future births. Therefore, the results of actions performed in previous births are
accumulated in seed form. From this collected karma, one is entitled to take future birth.
Prārabdha Karma: It is the fruit bearing Karma. They are the portion
of the Sañcita Karma or
accumulated Karma. It has brought
about the present life and will influence it until its close. Prārabdha Karma can be destroyed only by
enjoying or suffering.
Āgāmī Karma: Any action done in this life and its effect
is called Kriyamana or Āgāmī Karma. Some actions which give
immediate fruit will affect the person in this life itself like a person who has committed extremely
heinous crimes (Atyukta Karma), like
killing a saintly soul or a woman,
will suffer from their bad effects in this very life. Other actions which are of
less importance or takes time to ripen, they join the storehouse of accumulated
Karma. Also, these Karmas are responsible
to shape our future or destiny.
RELATION WITH DOCTRINE OF REBIRTH
Rebirth and Karma have close
relation. As stated in the previous section, the Karma leads to rebirth. Sañcita Karmas makes us
take birth again, Prārabdha Karmas decide
how long the person lives, as when
all the Prārabdha Karma gets exhausted, the body dies. Āgāmī
Karma decides the future life of the person according
to his deeds in present life. The bound souls are
destined to take birth again and again until the
exhaustion of karma. Some good souls, but not
attained liberation, after enjoying the fruits of good deeds in the
heaven return to the earth again. Liberated
souls avoid rebirth. Jivanmukta is no
more affected by new karma and extinguish all
Sañcita and Āgāmī karma but
his/her Prārabdha Karmas force him/her to remain in body. When
Prārabdha is extinguished, one is
free from the physical body, which allows one to enter into the videhamuki.
APARA VIDYA AND PARA VIDYA (BRAHMA VIDYA)
Apara Vidya is the lower knowledge
which attains through the intermediation of senses, mind and intellect. It is the empirical knowledge. The way to attain
the knowledge of Ātman is known as
Para Vidya. It ceases bonds of ignorance and extricates one from the cycle of
birth and rebirth. Since the
knowledge of Ātman is identical to the knowledge of Brahman, it has been called
as Brahma Vidya which is the science
of the knowledge of Brahman.
THREE-FOLD
PROCESS OF VEDĀNTIC PRACTICE
In Vedānta, there are the 3-fold
process of Śravana, Manana and Nididhyāsana, which leads one to complete
Awakening and Realization. Śravana means hearing — Hearing the Truth. Listening about the nature of individual soul and the supreme
self from the learned teachers is called Śravana. “Manana”
means reflection and contemplation of the Truth. The process of using the mind and its instrument to
contemplate on this wisdom with the use of heard words is called manana. It is the composite of reason
and faith because it is mutually supplemented by logical reasoning and mediation. “Nididhyāsana” means living and breathing the Truth. This implies intense meditation on the Self and
the nature of the Self. These are the three steps for the study of Vedānta or Upaniṣad.
INDIAN DARŚANA SYSTEMS: CLASSIFICATION BASED ON THE AUTHORITY OF VEDA
The Vedas occupy a very important
place in the Indian darśana. The
roots of most of the Indian darśana
systems can be traced to the Vedas. Thus, on the basis of acceptance for the
authority of Vedas, Indian
darśana have been divided into two viz., Āstik and Nāstik.
1. The Āstik Class:
Āstikas are those systems of Indian darśana which accept the testimony and
authority of Vedas. This class
includes six systems of Indian darśana which
are collectively known as ṣad darśana (six systems). These are Mīmāṁsa,
Vedānta, Sāmkhya, Yoga, Nyāya and Vaiśeṣika. Of these systems, Mīmāṁsa does not believe in God (Only absolute reality)
Āstik classifies in two (1) those which are directly based upon the Vedic
scriptures. These include Mīmāṁsa
and Vedanta. Of these, the first emphasizes the ritualistic aspect (Karma-kanda) of the Vedas (Samhitās and Brāhmanas) and the second
the knowledge aspect (Jñāna -kanda) of Vedas (Āranyaka
and Upaniṣad). As they are directly based upon the Vedas, both these types are sometimes called
Mīmāṁsa. To make a distinction, Mīmāṁsa is known as Pūrva Mīmāṁsa or Karma Mīmāṁsa and the Vedānta is known as
Uttara Mīmāṁsa or Jñāna Mīmāṁsa. Both
these systems have their own value in Indian darśana. (2) Those which are not
directly based on the Vedic scriptures but have an independent basis.
These, however, accept the testimony
of the Vedas and try to show the harmony of their own thought with that of the
Vedas. These include Sāmkhya, Yoga,
Nyāya and Vaiśeṣika.
ഷഡ് ദർശനങ്ങൾ
1. സാംഖ്യം – Kapila- Reality is prakriti and purusa (Ealiest
philosophy)
2. യോഗം - പതഞ്ജലിയുടെ സമ്പ്രദായം, Meditation-Astangamarga
3.
ന്യായം – Goutama- Theory of knowledge and logic
4. വൈശേഷികം - അണുക്കളെക്കുറിച്ചുള്ള ശാഖ. Kanada-Reality is
Atoms
5. പൂർവ മീമാംസ (ലളിതമായി മീമാംസ എന്നും അറിയപ്പെടുന്നു) - വേദ
വ്യാഖ്യാനം, വേദ
ചടങ്ങുകൾക്ക് പ്രാധാന്യം നൽകുന്നു. (Samhitha and
Brahmanangal) Jamini- Reality is
Dharma
6.
ഉത്തരമീമാംസ അഥവാവേദാന്തം- ഉപനിഷദ് പാരമ്പര്യം,വേദതത്ത്വചിന്തയ്ക്ക് പ്രാധാന്യം നൽകുന്നു. (Aranyakangal & Upanishad)
ഇവയെ
മിക്കപ്പോഴും സാംഖ്യ-യോഗ, ന്യായ-വൈശേഷിക, മീമാസ-വേദാന്തം എന്നിങ്ങനെ യുഗ്മങ്ങളാക്കി വിവക്ഷിക്കാറുണ്ട്. ഈ ആറെണ്ണമാണ്
പ്രധാന സമ്പ്രദായങ്ങൾ എങ്കിലും യാഥാസ്ഥിതിക ദർശനങ്ങൾ ഇവ മാത്രമല്ല. വ്യാകരണ
സമ്പ്രദായം തുടങ്ങിയ സമ്പ്രദായങ്ങളുമുണ്ട്.
ന്യായം
ന്യായദർശനത്തിന്റെ
സ്ഥാപകൻ ഗൗതമൻ അഥവാ അക്ഷപദൻ ആണ്. ഗൗതമന്റെ ന്യായസൂത്രങ്ങളെ അടിസ്ഥാനമാക്കിയുള്ള
ദർശനങ്ങൾ. വിജ്ഞാനസമ്പാദനം വഴി മോക്ഷപ്രാപ്തിക്കുള്ള മാർഗ്ഗങ്ങൾ
നിർദ്ദേശിക്കുകയയാണ് ഈ ദർശനം. പ്രത്യക്ഷം, അനുമാനം, ഉപമാനം, ശബ്ദം എന്നീ മാർഗ്ഗങ്ങളാണു ഈ സിദ്ധാന്തം ശുപാർശ
ചെയ്യുന്നത്. ശരിയായി ചിന്തിച്ച് പ്രശ്നങ്ങളെ അപഗ്രഥനം ചെയ്യാൻ ഈ പദ്ധതി
സഹായിക്കുന്നു.
വൈശേഷികദർശനം
വൈശേഷികദർശനത്തിന്റെ
സ്ഥാപകൻ കണാദൻ ആണ്. വൈശേഷികസൂത്രം രചിച്ചതും ഇദ്ദേഹം തന്നെ. ഈ പദ്ധതി ഭൗതിക
വസ്തുക്കളുടെ സൂക്ഷ്മമായും മുഴുവനായും ഉള്ള പഠനത്തിനു പ്രാമുഖ്യം നൽകുന്നു.
മോക്ഷപ്രാപ്തിക്കായി ഭൗതിക വസ്തുക്കളുടെ അവാസ്തവികതയും ആത്മാവിന്റെ പരിശുദ്ധിയും
അംഗീകരിക്കേണ്ടതുണ്ട്. ഇതിനായി ഓരോ വ്യക്തിയും വിവേചനാശക്തി വളർത്തിയെടുക്കണം.
ആണവികവിശേഷ സിദ്ധാന്തം ആവിഷ്കരിക്കുക വഴി ഈ ദർശനം ഊർജ്ജതന്ത്ര പഠനത്തിന് അടിത്തറ
പാകി. വിവേകത്തിന്റെ തത്ത്വശാസ്ത്രം എന്ന് വൈശേഷികദർശനം അറിയപ്പെടുന്നു.
സാംഖ്യം
സാംഖ്യം
എന്നത് ഹൈന്ദവദർശനങ്ങളിൽ ഏറ്റവും പഴയത് ആണ്. പുരുഷ-പ്രകൃതി ദ്വയങ്ങളിൽനിന്നാണ്
എല്ലാം ഉണ്ടായിരിക്കുന്നത് എന്ന ദർശനം. സാംഖ്യസൂത്രത്തിന്റെ കർത്താവ് കപിലനാണ്. ഈ
ഗ്രന്ഥത്തിന്റെ വ്യാഖ്യാനമായി സാംഖ്യകാരിക എന്ന ഗ്രന്ഥവും ഉണ്ട്.
സാംഖ്യ എന്ന
സംസ്കൃത പദത്തിന് എണ്ണുക, കണക്കുകൂട്ടുക, വേർതിരിച്ച് കാണുക എന്നിങ്ങനെ വിവിധ അർത്ഥങ്ങൾ ഉണ്ട്. സാംഖ്യം എന്ന വാക്ക്
ഇതേ അർത്ഥത്തിലാണെങ്കിലും ആത്മാവ് അഥവാ പുരുഷനെ ദ്രവ്യം അഥവാ പ്രകൃതിയിൽ നിന്ന്
എങ്ങനെ വേര്തിരിച്ചുകാണാം എന്ന രീതിയിലാണ് ഉപയോഗിച്ചിരിക്കുന്നത്. സാംഖ്യ
തത്ത്വചിന്തകർ പ്രപഞ്ചത്തിന്റെ ഉത്ഭവത്തിൽ കോസ്മിക സ്വാധീനത്തെ ഊന്നി
പറയുന്നവരാണ്. പ്രപഞ്ചത്തിന്റെ പരിണാമം സാംഖ്യ വാദത്തിൽ വളരെയധികം
സ്വാധിനിച്ചിരിക്കുന്നു എന്നും പറയാം.
It is the most ancient of the six systems.
It is based on two ultimate principles namely –the spirit (purusa)
and matter (prakriti). Purusha is pure consciousness
while prakriti primordial matter, the creative potential. Prakriti has form, color and attributes and three
gunas are Sattva, Rajas and Tamas. Prakriti
creates all forms in the universe, while Purusha is the witness to this energy. Prakriti cannot exist without
Purusha. However, there can be Purusha without Prakriti.
The creative process
(shristi) begins when Purusha, joins prakriti
and becomes established in it. Out of this process evolve 24 principles, which are: Mahat: The great principle.
Buddhi: the discriminating, reasoning and
causative intelligence. Ahamkara: the ego –principle. Manas: the mind or the sixth sense. Panchendriyas: the five
sense organs: ears, eyes, nose, tongue and
skin. Five karmendriyas: the five organs of action: (the hands, legs, vocal apparatus, urino-genital organs and anus.)
Five tanmatras: five subtle elements (sound, touch, sight, taste and smell).
Five Mahabhutas: the five gross elements
(earth, water, air, fire and ether). According to samkhya ‘Mukti’ or deliverance (or liberation of the soul) is the ultimate purpose
of once’s life. This Mukti may be obtained through
realizing the difference between the prakriti and purusha.
യോഗദർശനം
യോഗദർശനത്തിന്റെ
സ്ഥാപകൻ പതഞ്ജലി ആണ്. യോഗസൂത്രം രചിച്ചതും ഇദ്ദേഹം തന്നെ.
മോക്ഷപ്രാപ്തിക്കായി യോഗദർശനം ശരീരത്തിന്റെയും മനസ്സിന്റെയും പരിപൂർണ്ണ നിയന്ത്രണം
അനുശാസിക്കുന്നു. ഇതിനുള്ള മാർഗ്ഗങ്ങളാണ് വികാരങ്ങൾ നിയന്ത്രിച്ച് മാനസിക ഏകാഗ്രത
കൈവരിക്കുവാനുള്ള ധ്യാനവും ശാരീരികാരോഗ്യം നിലനിർത്തുവാനുള്ള ആസനങ്ങളും
പ്രാണായാമങ്ങളും. ഇദ്ദേഹത്തിന്റെ യോഗദർശനം അഷ്ടാംഗയോഗ എന്നറിയപ്പെടുന്നു.
യമം, നിയമം, ആസനം, പ്രാണായാമം, പ്രത്യാഹാരം, ധാരണ, ധ്യാനം, സമാധി
എന്നിവ
പതഞ്ജലി യോഗത്തിന്റെ 8 പടികളായി അറിയപ്പെടുന്നു. യോഗസൂത്രത്തിന്റെ വ്യാഖ്യാനങ്ങളായി തത്ത്വവൈശാരദി, യോഗവാർത്തിക എന്നിവയുണ്ട്. ആധുനികകാലത്ത്
യോഗദർശനത്തിൽ പ്രാവീണ്യം നേടിയ മഹാനാണ് അരവിന്ദഘോഷ്.
മീമാംസ
ജൈമിനി
മഹർഷിയാണ് മീമാംസദർശനത്തിന്റെ ഉപജ്ഞാതാവ്. കർമ്മങ്ങൾക്ക് പ്രാധാന്യം നൽകുന്നതിനാൽ
ഇത് കർമ്മകാണ്ഡം എന്നും അറിയപ്പെടുന്നു. മോക്ഷപ്രാപ്തിക്കായി വേദവിധിപ്രകാരമുള്ള
അനുഷ്ഠാനങ്ങളും ആചാരങ്ങളും യാതൊരു വീഴ്ചയും കൂടാതെ പാലിക്കണമെന്ന്
അനുശാസിക്കുന്നതാണ് മീമാംസാദർശനം. ഈ ദർശനത്തിൽ ബ്രാഹ്മണപുരോഹിതന്മാർക്ക്
അനിഷേധ്യമായ പങ്കുണ്ട്. ഇങ്ങനെയുള്ള നിലപാടിലൂടെ ബ്രാഹ്മണമേധാവിത്വവും
ജാതിവ്യവസ്ഥയും നിലനിർത്താൻ മീമാംസകർ സഹായിച്ചു. ബ്രഹ്മനും ആത്മനും ( ആത്മാവും
പരമാത്മാവും) വ്യത്യസ്തമാണെന്നു മീമാംസകർ സമർത്ഥിക്കുന്നു.
വേദാന്തം
ഷഡ്ദർശനങ്ങളിൽ
വേദാന്തത്തിനാണു പരമപ്രധാനം. ഒരേയൊരു സത്യം ബ്രഹ്മമാണെന്നും മറ്റെല്ലാം മിഥ്യയാണെന്നും
വേദാന്തം ഉദ്ഘോഷിക്കുന്നു. ആത്മാവിനെ അറിയുവാൻ കഴിയുന്നവന് ബ്രഹ്മത്തെ അറിയുവാനും
മോക്ഷം നേടുവാനും കഴിയും. ഛന്ദോദ്യോഗ ഉപനിഷത്തിലെ തത്ത്വമസി എന്ന സൂക്തം ഈ ആശയം
വ്യക്തമാക്കുന്നു. ബ്രഹ്മവും ആത്മാവും അനശ്വരമാണെന്ന ആശയത്തിലൂടെ സ്ഥിരത,ദൃഡത,ശാശ്വതാവസ്ഥ എന്നീ ആശയങ്ങൾ പ്രചരിപ്പിക്കുക വഴി രാഷ്ട്രീയ-സാമൂഹിക
വ്യവസ്ഥിതിക്ക് കോട്ടം തട്ടാതെ നിലനിർത്തുവാനുള്ള ഉപാധിയായി വേദാന്തസിദ്ധാന്തം.
മുജ്ജന്മ പാപങ്ങളുടെ ഫലം അടുത്ത ജന്മങ്ങളിൽ അനുഭവിക്കേണ്ടി വരുമെന്ന് വേദാന്തം
ശഠിക്കുന്നു. പുനർജന്മം വാസ്തവമാണെന്നും അതിനാലാണ് മനുഷ്യശക്തിക്ക് നിയന്ത്രിക്കാൻ
കഴിയാത്ത തിക്തവും മധുരവുമായ ജീവിതാനുഭവങ്ങൾ ഉണ്ടാകുന്നത് എന്ന് വേദാന്തം നമ്മെ
പഠിപ്പിക്കുന്നു. വേദാന്ത സമ്പ്രദായത്തെ വീണ്ടും ആറ് ഉപസമ്പ്രദായങ്ങളായി തിരിച്ചിരിക്കുന്നു: അദ്വൈതം, വിശിഷ്ടാദ്വൈതം, ദ്വൈതം, ദ്വൈതാദ്വൈതം, ശുദ്ധാദ്വൈതം, അചിന്ത്യ ഭേദാഭേദം എന്നിങ്ങനെ.
അദ്വൈതം (ശ്രീശങ്കരാചാര്യർ)
അദ്വൈത
വാദികൾ ബ്രഹ്മം എന്നൊരു അമൂർത്ത തത്ത്വം മാത്രമേ യാഥാർഥ്യമായി ഉള്ളൂവെന്നും
പ്രാപഞ്ചിക വസ്തുക്കളെല്ലാം അയഥാർഥങ്ങളാണെന്നും ആത്മാവ് ബ്രഹ്മത്തിന്റെ ഒരു
പ്രതിഭാസമാണെന്നും അഭിപ്രായപ്പെടുന്നു.
ദ്വൈതം (മാധവ)
പ്രപഞ്ചവസ്തുക്കളെയെല്ലാം
സൃഷ്ടിക്കുകയും സംരക്ഷിക്കുകയും ചെയ്യുന്ന ഈശ്വരനും സൃഷ്ടിക്കപ്പെടുന്ന ചരാചരങ്ങൾ
ഉൾപ്പെട്ട പ്രപഞ്ചത്തിനും വെവ്വേറെ അസ്തിത്വമുണ്ടെന്ന ചിന്താഗതിയാണ് ദ്വൈതവാദം. ഈ
ദർശനത്തിന്റെ ഉപജ്ഞാതാവ് വൈഷ്ണവനായ മധ്വാചാര്യർ ആയിരുന്നു. 13-ആം നൂറ്റാണ്ടിലാണ് ഈ സിദ്ധാന്തം സ്ഥാപിതമായത്.
ബ്രഹ്മ സമ്പ്രദായത്തിന്റെ ഭാഗമാണിത്.
വിശിഷ്ഠാദ്വൈതം (രാമാനുജൻ)
വിശിഷ്ടാദ്വൈതം
വേദാന്ത ദർശനത്തിലെ ഒരു വിഭാഗമാണു്. പരമാത്മാവും ജീവാത്മാവും തമ്മിൽ ഒരേസമയത്ത്
വ്യത്യാസവും സാമ്യവും ഉണ്ടെന്ന് വാദിക്കുന്ന ഒരു തത്ത്വചിന്തയാണു് വിശിഷ്ടാദ്വൈതം.
ഈ തത്ത്വത്തെ വിശദീകരിക്കുവാൻ ഉപയോഗിക്കുന്ന രൂപകാലങ്കാരം സൂര്യന്റെയും
അതിന്റെ കിരണങ്ങളുടെയുമാണു്. എങ്ങനെ സൂര്യരശ്മികൾ അർക്കബിംബത്തിൽ നിന്നും
ചലിക്കുന്നുവോ അങ്ങനെതന്നെ ജീവനും പരമാത്മാവിൽനിന്നും പുറപ്പെടുന്നു; മാത്രമല്ല സൂര്യന്റെ ഭാഗമായ രശ്മികൾ എല്ലം വേറേ
വേറേയാണ്. ഇങ്ങനെ ഒന്നിച്ചിരിക്കെ (അദ്വൈത) ത്തന്നെ വിശേഷത (സ്വന്തം വ്യത്യസ്തത)
നില നിർത്തുന്നതു കൊണ്ടാണ് ഈ സിദ്ധാന്തം വിശിഷ്ടാദ്വൈതം എന്ന് അറിയപ്പെടുന്നത്.
ദ്വൈതാദ്വൈതം (നിംബാർക്കൻ)
ഒരേസമയത്ത്
തന്നെ ദ്വൈതവും അദ്വൈതവും നിലനിൽക്കുന്നു എന്നായിരുന്നു അദ്ദേഹം വാദിച്ചിരുന്നത്. 'ചിത്' എന്ന ആത്മാക്കളും 'അചിത്' എന്ന
പ്രപഞ്ചവും പിന്നെ ഈശ്വരനും എന്നതായിരുന്നു നിംബാർക്കാചാര്യരുടെ സങ്കൽപം.
ഈശ്വരന്റെ നിലനിൽപ് സ്വതന്ത്രവും എന്നാൽ ആത്മാക്കളും, പ്രപഞ്ചവും, ഈശ്വരനുമായി ബന്ധപ്പെട്ട് നിലനിൽക്കുന്നുവെന്ന്
നിംബാർക്കാചാര്യർ ഉദ്ഘോഷിക്കുന്നു.
ശുദ്ധ അദ്വൈതം
മായ, ബ്രഹ്മ ഇവ രണ്ടും ചേരുമ്പോൾ പരബ്രഹ്മ എന്ന
സങ്കൽപം. ഒന്ന് സൃഷ്ടിയും മറ്റൊന്ന് അതിന്റെ കാരണ ഭൂതവും ആകുന്നു തന്ത്ര ശാസ്ത്രം
അവയെ ശിവനെന്നും ശക്തിയെന്നും പറയുന്നു.
അചിന്ത്യ
ഭേദ് അഭേദ് (ചൈതന്യ)
'ചിത്' എന്ന
ആത്മാക്കളും 'അചിത്' എന്ന പ്രപഞ്ചവും ബ്രഹ്മൻ വ്യത്യസ്തമായി
നിയന്ത്രിക്കുന്നു.
Vedanta originally meant the
Upanishads, a collection of foundational texts in Hinduism. By the 8th
century, it came to mean all
philosophical traditions concerned with interpreting the three
basic texts of Hindu philosophy, namely the
Upanishads, the Brahma Sutras and the Bhagavad Gita. There are at least ten schools of Vedanta, of which Advaita
Vedanta, Vishishtadvaita, and Dwaita are
the best known. Veda-anta, i.e "Veda-end" means "the appendix to
the Vedic hymns". It is also said that "Vedanta" means "the purpose or goal or end of the Vedas". Vedanta can also
be used as a noun to describe one who has mastered
all four of the original Vedas. In earlier writings, Sanskrit 'Vedanta' simply referred to the Upanishads, the
most speculative and philosophical of the Vedic texts. However,
in the medieval period of Hinduism, the word Vedanta
came to mean the school of philosophy that interpreted the Upanishads.
The basic tenants of Vedanta can be summarized as follows
Brahma Satyam Jagat Mithya, Jeevo Brahmaiva Na Aparah. Brahman is Satyam-Jnanam- Anantam-Anandam
Brahman is Nirguna (without the qualities),
Nirakara (formless), Nirvisesha (without attributes)
Atman or individual Self and Brahman
or the Supreme Self is one and same- It is
only through jnana (knowledge) one can overcome ignorance (avidya) that is seeing maya as real. The aim of education
is to develop viveka (discrimination) to distinguish true from false and from avidya (ignorance).
SIX ĀSTIK SCHOOLS
Schools
Founder and Teachers
Main Philosophy
Sāmkhya
Kapila
Reality is Prakriti and
Puruṣa
Yoga
Patānjali
Meditation- Aṣtāngamārga
Vaiśeṣika
Kannada
Reality is Atoms
Nyāya
Goutma
Theory of Knowledge and logic
Mīmāṁsa
Jāmini
Reality is Dharma
Vedāntic Systems
Advaita-Vedānta
Bādrayana
Śankarācārya
Brahman
and Ātman
Reality is Non-Dual
Visishtādvaita Vedānta
Rāmanuja
Reality is Qualified One
Dvaita Vedānta
Mādhava
Reality is Dual
Schools
Founder and Teachers
Main Philosophy
Sāmkhya
Kapila
Reality is Prakriti and
Puruṣa
Yoga
Patānjali
Meditation- Aṣtāngamārga
Vaiśeṣika
Kannada
Reality is Atoms
Nyāya
Goutma
Theory of Knowledge and logic
Mīmāṁsa
Jāmini
Reality is Dharma
Vedāntic Systems
Advaita-Vedānta
Bādrayana
Śankarācārya
Brahman
and Ātman
Reality is Non-Dual
Visishtādvaita Vedānta
Rāmanuja
Reality is Qualified One
Dvaita Vedānta
Mādhava
Reality is Dual
2. Nastika (Heterodox) School
The
Nāstik class of Indian philosophical systems includes the Cārvākas, the Jaina and the
Buddha systems. These types reject the testimony and authority of the
Vedas. As a matter of fact, they owe their origin
to the reaction against Vedic
traditions. Among them,
Cārvaka philosophers have openly abused the Vedas. Jaina and
Buddha systems are known as ethical systems. These two systems are also known as Śramaṇa (mendicants) one who practices
austerity and asceticism. None of the three systems
believe in the existence of God.
1. LOKAYATA/CARVAKA—INDIAN MATERIALISM
Materialism claims matter is the reality. Cārvāka system is known as "Indian
Materialism" within Indian philosophy. Initially, Indian Materialism or Lokāyata functioned as a sort of negative
reaction to spiritualism and supernaturalism. During the 6th and
7th centuries C.E. it evolved
into a formal school of thought and remains intact, though consistently
marginalized. Different Names-Lokāyata/Cārvāka/Bṛhaspatya/Nāstka-Shiromani
"Lokāyata"
means philosophy of the people. Cārvāka comes
from two words Cāru and Vākku which means ‘sweet tongued’. It signifies a person who believes in eat, drinks and merry, or a person who eats up his own words,
or who eats up all moral and ethical
considerations. Bṛhaspati is
considered as its original founder
and for this reason also been named
"Bṛhaspatya."
The Source Text-Bṛhaspati authored
the classic work BṛhaspatiSῡtra. The Maxim- Eat, Drink and Merry.
MAIN DOCTRINES
Cārvaka understands Reality as Matter
and perception is the only means to attain the knowledge of reality. The doctrine of Cārvaka is known as Svabhāva Vāda. The term "Svabhāva" in Sanskrit can be translated to "essence" or
"nature." Bṛhaspati used
the term to indicate that general characteristics of an object attributed to itself and not to any other agent.
Doctrines can be summarized as:
Perception is
the only Pramāṇas (Means of
knowledge)
Svabhāva Vāda - it traced general characteristics of an object to itself and not to any other
agent
Earth water,
fire and air are the four elements
Bodies, senses and objects are the combinations of these elements Consciousness arises from matter
The soul is nothing but conscious body Enjoyment is the only end of human life Death alone is liberation
In ethics they regard sensual pleasures
(kama) as the summum bonum and wealth
(Artha) is regarded as the means to
realize the end. Thus, they reject Dharma and Moksha as the end of
life. They also reject the highest
goal of life as heaven or the liberation.
പ്രാചീനഭാരതത്തിലെ വളരെ പുരാതനമായ ഭൗതികവാദമാണ് ചാര്വ്വകസിദ്ധാന്തം. ചാര്വക എന്ന വാക്ക് ഒന്നുകില് ചാരുവാക്ക് അല്ലെങ്കില് ചാര്വ് (തിന്നുക) എന്ന വാക്കില്നിന്നു പിറവിയെടുക്കുന്നു. ആത്മനിഷ്ഠ ഭൗതികവാദത്തിന്റെ ഉപജ്ഞാതാക്കളാണ് ചാര്വകമതക്കാര്. തിന്നുക, കുടിക്കുക ഉല്ലസിക്കുക അതായിരുന്നു ചാര്വകസിദ്ധാന്തത്തിന്റെ മുഖ്യ താത്ത്വികവീക്ഷണം. സാമാന്യജനങ്ങള്ക്ക് ഈ സിദ്ധാന്തം വളരെ പ്രായോഗികവും ആകര്ഷാത്മകവുമായിത്തോന്നി. തന്മുലം ചാര്വകസിദ്ധാന്തക്കാരെ ലോകായതികന്മാര് എന്നും വിളിച്ചിരുന്നു. ചാര്വകസിദ്ധാന്തത്തിന്റെ ഉപജ്ഞാതാവ് ബൃഹസ്പതിയാണെന്ന് കരുതിപ്പോരുന്നു.
No comments:
Post a Comment